ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΗΣ ΦΙΛΙΑΣ-ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟΝ 8ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ ΜΕ ΤΙΤΛΟ:'Φιλία… μια μαγική περιπέτεια'

Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια χώρα μακρινή, υπήρχε ένα μικρό χωριό που βρισκόταν στην καρδιά ενός μεγάλου δάσους. Το όνομά του ήταν Φεγγαροχώρα, γιατί κάθε βράδυ το φεγγάρι, που ήταν τόσο μεγάλο και φωτεινό τους φώτιζε τόσο έντονα, που οι κάτοικοί του δεν χρειάζονταν λάμπες για να βλέπουν. Οι κάτοικοι της Φεγγαροχώρας ζούσαν ειρηνικά, όμως υπήρχε ένας μύθος που χαλούσε την ηρεμία τους και τους έκανε να στεναχωριούνται. Ο μύθος μιλούσε για ένα κρυφό μονοπάτι, γνωστό ως ο Δρόμος της Φιλίας, που οδηγούσε σε έναν μαγικό κόσμο, αρκεί να έβρισκες το θάρρος να τον διασχίσεις. Στο χωριό αυτό ζούσαν δύο παιδιά, ο Άρης και η Μέλη. Ήταν γείτονες, αλλά ποτέ δεν είχαν μιλήσει μεταξύ τους. Ο Άρης ήταν γενναίος και περιπετειώδης, πάντα έτοιμος να ανακαλύψει νέα μυστήρια. Η Μέλη, από την άλλη, αγαπούσε τα βιβλία και τη φαντασία. Περνούσε ώρες διαβάζοντας για μαγικούς κόσμους και ήρωες που έβρισκαν τη δύναμη να αλλάξουν το πεπρωμένο τους. Παρόλο που έμεναν τόσο κοντά, δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να γνωριστούν καλύτερα. Ώσπου μια μέρα, ένα περίεργο γεγονός άλλαξε τη ζωή τους. Στην άκρη του χωριού υπήρχε ένα πέτρινο μονοπάτι που όλοι απέφευγαν. Οι παλιοί έλεγαν ότι το μονοπάτι αυτό οδηγούσε σε μια κρυμμένη πόλη, όπου κατοικούσαν παράξενα πλάσματα. Όμως κανείς δεν το είχε διασχίσει ποτέ για να μάθει την αλήθεια. Όταν όμως ένα βράδυ ακούστηκε ένας παράξενος ήχος από το δάσος, ο Άρης και η Μέλη σκέφτηκαν την ίδια στιγμή, το ίδιο πράγμα…. να ανακαλύψουν τι κρυβόταν στην άλλη άκρη του δρόμου. Συναντήθηκαν λοιπόν τυχαία στην αρχή του μονοπατιού και αποφάσισαν να το ανακαλύψουν μαζί και έτσι ξεκίνησε η περιπέτειά τους. Εκεί ένα μικρό πουλί με χρώματα του ουράνιου τόξου και με φτερά που έμοιαζαν με χρυσόσκονη, πετούσε ανήσυχο πάνω από το μονοπάτι. Η Μέλη το πρόσεξε πρώτη και το είπε στον Άρη. Εκείνος, γεμάτος περιέργεια, πρότεινε να το ακολουθήσουν. Το πουλί τους οδήγησε μέσα από ένα δάσος με δέντρα που μιλούσαν ψιθυριστά και έλεγαν λέξεις όπως ευχαριστώ, παρακαλώ, συγνώμη, σ’ αγαπώ, θέλεις να παίξουμε παρέα; και άλλες πολλές. Έπειτα τους οδήγησε σε ένα λιβάδι όπου τα λουλούδια άλλαζαν χρώμα ανάλογα με τα συναισθήματά τους, γαλάζιο όταν χαιρόταν, κόκκινο όταν θύμωναν, ροζ όταν ντρεπόταν και ένα σωρό άλλα χρώματα…εσείς αλήθεια, τι χρώμα λουλούδι θα ήσασταν αν νιώθατε χαρά, λύπη ή θυμό; Μπορείτε να τα ζωγραφίσετε… Τέλος τους οδήγησε σε μια γέφυρα από αστέρια που έμοιαζε να κρέμεται πάνω από τον ουρανό λες και τους καλούσε να ανέβουν…αλλά αυτή είναι μια άλλη περιπέτεια. Όταν πέρασαν τη γέφυρα, έφτασαν σε μια πόλη φτιαγμένη από κρύσταλλα, όπου οι δρόμοι λαμποκοπούσαν με κάθε τους βήμα. Εκεί συνάντησαν έναν γέρο σοφό, τον Φωτεινό. «Για να περάσετε από εδώ, πρέπει να λύσετε το αίνιγμα της φιλίας,» τους είπε. Ο Άρης και η Μέλη σκέφτηκαν. Ο ένας ήταν γενναίος, ο άλλος σοφός, ας προσπαθήσουμε. Ο Φωτεινός λοιπόν τους ρώτησε: «Αν η φιλία ήταν ένας δρόμος, πως θα μπορούσε να περπατηθεί;» Μόνοι τους δεν μπορούσαν να βρουν τη λύση, αλλά μαζί τα κατάφεραν. «Η φιλία είναι ένας δρόμος που περπατιέται με δύο καρδιές, με τρεις καρδιές, με τέσσερεις μπορεί και με πέντε!» απάντησαν. Ο Φωτεινός χαμογέλασε και το μονοπάτι άνοιξε ξανά για το χωριό τους. Κατά την επιστροφή τους, οι δύο φίλοι έζησαν νέες περιπέτειες. Συνάντησαν έναν άνεμο που τους έδινε συμβουλές: τι να προσέχουν, τι να αποφεύγουν, πώς να μιλάνε ο ένας στον άλλον και πώς να προσέχουν ο ένας τον άλλον. Συνάντησαν και έναν λύκο που αποδείχθηκε προστάτης τους και ένα ποτάμι που μιλούσε και τραγουδούσε τραγούδια για τη φιλία. Το τραγούδι αυτό τους άρεσε τόσο πολύ που το τραγουδούσαν σε όλο το δρόμο της επιστροφής: Πιάσε το χέρι μου σφιχτά, πάμε παρέα μαζί δυνατά! Στη ζωή μαζί προχωράμε τους φίλους πάντα βοηθάμε. Χαρά, λύπη, αγάπη, αγκαλιά φίλοι για πάντα, μεσ’ την καρδιά Η φιλία λάμπει σαν φως φωτεινό, μαζί είμαστε δυνατοί, κι αυτό είναι αρκετό. Όταν γύρισαν πίσω, δεν ήταν πια άγνωστοι. Ήταν φίλοι. Από τότε, στο χωριό της Φεγγαροχώρας, κάθε παιδί έμαθε πως η φιλία είναι το πιο μαγικό ταξίδι και η πιο όμορφη περιπέτεια που μπορεί να ζήσει κανείς. Όσο για το τραγούδι; Το μάθανε όλα τα παιδιά και το τραγουδούσαν στους δρόμους, στην παιδική χαρά, στις πλατείες, στο σπίτι, στο νηπιαγωγείο και όπου μπορείς να φανταστείς. Και έτσι, ο δρόμος της Φιλίας έπαψε να είναι ένας μύθος, γιατί όλοι γνώριζαν πια ότι εκείνοι που θα τον περπατούσαν , δεν θα ήταν ποτέ πια μόνοι. Εσείς; θέλετε να περπατήσετε το δρόμο της φιλίας; Εμείς πάντως σας ευχόμαστε καλό ταξίδι και όμορφες περιπέτειες παρέα με το τραγούδι μας ή το δικό σας τραγούδι! Το τραγούδι μας